“De vermoeidheid kan zomaar toeslaan. De ene ochtend sta ik fris als een hoentje op, maar dan zet ik bijvoorbeeld de vuilnisbak aan straat en word ik overvallen door een enorme moeheid, terwijl een andere keer er niets aan de hand is. Er is geen peil op te trekken.” Aan het woord is Eric. Ruim twee jaar geleden is hij getroffen door een herseninfarct.
Eric is 52 jaar. Na een TIA, een beroerte van tijdelijke aard, belandde hij in het ziekenhuis. Echter, het bleef onrustig in zijn hoofd en een herseninfarct volgde. Na een ziekenhuisopname van een maand, verbleef Eric drie maanden in het revalidatiecentrum ’t Roessingh in Enschede. Daarna volgde nog een revalidatieperiode van een half jaar. Een doorzetter is Eric, hij ging niet bij de pakken neerzitten, maar stelde doelen. Elke keer een stapje verder en dat heeft hem gebracht waar hij nu is.
Het herseninfarct heeft, ook nu nog, grote invloed op het leven van Eric. Hij loopt niet gemakkelijk, heeft concentratieproblemen en is snel afgeleid. Dat kost energie, energie die hij lang niet altijd heeft. Verjaardagen zijn dodelijk vermoeiend. Hij gaat wel, maar de volgende dag moet Eric ervoor boeten. Hij is dan helemaal afgepeigerd. Toch heeft hij het er voor over. Maar naar de kermis in ‘zijn’ dorp gaat hij niet meer. Na de optocht gaan hij en zijn vrouw weg, op vakantie.
Ook binnen het gezin laat de ziekte van Eric zijn sporen na.
Want een beroerte heb je niet alleen. Eric accepteert zijn huidige leven, maar vindt het erg voor zijn vrouw en (volwassen) kinderen. Samen boodschappen doen, of een gezellig dagje uit, zijn dingen die ze nog maar een enkele keer doen. Voor Eric is het te vermoeiend. “Onlangs zijn mijn vrouw en ik een dagje naar Amsterdam gegaan. Vroeger zouden we door de stad slenteren, nu zaten we op een rondvaartboot. Je voelt je schuldig. Omdat ik ziek ben en niet meer alles kan, hebben we ons huis moeten verkopen. We hadden een vrijstaand huis met een grote tuin. Als ik naar die tuin keek, werd ik al moe.”
Het infarct is inmiddels twee jaar geleden. “Je doorloopt een volledig rouwproces. Je bent boos, opstandig en verdrietig. Maar stapje voor stapje ging het beter, en inmiddels heeft Eric zijn ziekte geaccepteerd. Natuurlijk blijven er momenten dat je iets wilt doen maar het niet kan omdat je lichaam niet meewerkt. En dan word je toch weer nijdig. Die vermoeidheid blijft en steekt altijd onverwachts de kop op. En niemand die het ziet. Als ik buiten loop, zeggen mensen wel eens, Eric wat zie je er goed uit. Dat is dan de buitenkant, een gezonde bruine kleur, maar het kan maar zo zijn dat ik mij helemaal niet goed voel, maar hartstikke moe.”
Zijn oude werk heeft Eric weer gedeeltelijk kunnen oppakken. En dat gaat goed. Hij werkt 10 uur per week verdeeld over drie dagen. Op de andere twee dagen sport en revalideert hij om zijn conditie op peil te houden.
Eric wil niet als patiënt gezien worden. Praten over zijn ziekte doet hij met zijn dierbaren, maar verder niet. Maar als de ziekenhuis- en revalidatieperiode net achter je ligt, word je teruggeworpen op je zelf. Opeens moet je het alleen doen. Bij wie kun je terecht met praktische vragen en welke organisaties bieden je ondersteuning bij het herinrichten van je leven.
Het uitwisselen van ervaringen of het herkennen van de beperkingen kan steun bieden, niet alleen voor jezelf maar ook voor je partner en familie. Daarom organiseert het SKB ook dit jaar samen met andere organisaties de Dag van de Beroerte. Op dinsdag 13 mei is er een ontmoetingsdag voor CVA-getroffenen en/of hun familie. Het thema is ‘omgaan met vermoeidheid na een CVA/beroerte’.
Wie deze ochtend wil bijwonen, kan zich voor 7 mei aanmelden via het SKB, telefoonnummer 0543 54 44 15 of via de e-mail psb@skbwinterswijk.nl Op www.skbwinterswijk.nl staat het programma.
De deelnemende zorginstellingen zijn: Mee, Siza, Marga Klompé, Sensire, Samen Verder, Professionals in NAH, NAH Nederland, Livio, Careaz, Vit-hulp bij mantelzorg en Roessingh, Centrum voor Revalidatie.